خداوندا
پریشانم...
چه می خواهی تو از جانم؟
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی
خداوندا
تو مسئولی...
تو می دانی؟!...نمی دانی ... نمیدانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است
چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است
خداوندا
نمی بینی چه تنهایم؟
نمی بینی خروش سیل غمهایم؟
خداوندا
این انصاف است؟...
که من سرشار احساس و نباشد ذره ای احساس به سوی من
خداوندا
نگاهی کن ... منم ... اینجا
کسی را جز همین یک قطره ی اشکم ندارم تا بگویم درد دل با او
خداوندا
فریدون را که یادت هست؟!
فریدون ... او که گفت ...
"من که از پژمردن یک شاخه گل ،
از نگاه ساکت یک کودک بیمار ،
از فغان یک قناری در قفس ،
از غم یک مرد در زنجیر-حتی قاتلی بر دار-
اشک در چشمان و بغضم در گلوست .
وندرین ایام زهرم در پیاله،اشک و خونم در سبوست"
مرگ دل را از کجا باور کنم؟؟؟
حداوندا
مشو راضی ... مشو راضی به ذره ذره با رنج مردن این دل ...
دلی که صاف و صادق بود ...
دلی که پاک و عاشق بود ...
دلی که کس زبانش را نمی فهمید ...
.
.
.
دل عاشق ... دل تنها
پانوشت ۱: نمیدانم این اشعار از کیست ولی بسیار زیباست.
پانوشت ۲: بهیچ عنوان این نوع مناجات را کفرگویی نمیدانم.
گاهی اوقات فکر کردن مثل تیک تیک ساعت میمونه.
دقیق، منظم و با یک ریتم ساده.
اما موقعی که به اون کسی فکر میکنی که دوسش داری این ریتم تبدیل میشه به یک ریتم ساده پیانو.
یک ریتم روح نواز.
از اون ریتمهایی که در عین ساده بودن، پاک و بی آلایش هم هستند. درست مثل ریتم های پیانو Yann Tiersen.
گاهی اوقات در غلیانهای عاشقانه احساسم به چیزی فراتر از احساس زمینی ام میرسم به فرازی فراتر از باورهای روزانه ام، به قله هایی مرتفع تر از اوج دوستیهایم و به عمقی ژرفتر از آبی اقیانوسها.
دوست داشتن حس غریبی است و البته قریب.
غریبتر از آنکه بتوانی از پس مستی اش برآیی و قریبتر از آنکه بتوانی نبودنش را حتی در تصور آیی.
دوست داشتن، حسّی ماورایی است، حسّی خدایی.